درد دل

من و تو گاهی وقتا تو زندگی فقط در حال رفتنیم ، هر روز و همیشه فقط داریم میریم و میریم و میریم و یه چشممون به آیندس و یه دلمون پیش خاطرات گذشته ...

اونقدر میریم که همین رفتن هم میشه عادت ، میشه جزئی از همون روزمرگی

اما ... یه روز ، یه جا یه وقتی که غرق شدی تو همه ی رویاهای آینده و دلخوشی های گذشته ، به خودت میای و میبینی تو این دنیا هیچ چیز حقیقی نیست ، به خودت میای و میبینی هیچ کس نیست ، هیچ کس ! تویی و خدای خودت

آدمها همه کنارتن ، دارن از تو و از کنار تو عبور می کنن اما بازم تو تنهایی و خودتی و عقربه های ساعت

همه ی کسانی که برای تو " کس " بودند امروز فقط مثل همسایه ای میشن که یه دیوار با هم فاصله دارید اما سهم مشترکتون تنها یه لبخند تصنعیه !

بعضیا اسم اون لحظه ای که یهو می ایستی و و می فهمی تو این دنیا چقدر غریب و تنهایی رو بزرگ شدن میذارن ! ، انگار فقط این لحظه هاس که از عادت ها خارجن ، همین وقتاس که دلت میخواد ببری ... دلت میخواد اونقدر بدوی تا برسی به یه چمنزار و خالی از همه چی فقط روش دراز بکشی و به آسمان پر ستاره نگاه کنی و حس کنی هیچ چیز از همون اول هم مهم نبوده !

تو این دنیای شلوغ یکی بود همیشه با لبخند بهم میگفت " ببین منو اینجوری نگاه نکن ، من یه روز رمز عالمو میفهمم " ، بعد رفت سراغ عکاسی ... از خال تن کفشدوزک عکس میگرفت ، از قوس گلبرگ ها ، از نگاه ها ، از گندم زار ، از رقص شاخه ها ، از دانه های شن ، از لبخند ها ، از گربه ها ، از دریا ، آسمون ، آدمها ... خلاصه از هر چی که فکرشو نمیکنی اون یه کلکسیون عکس داشت

یه روز عکساشو نگاه میکردم ، ازش پرسیدم خب رمز عالم و معنی زندگی رو تو یکی ازین عکسات نشونم بده؟

نگاهم کرد ، عینکشو برداشت و چشماشو مالوند و دوباره عینکشو گذاشت ، انگار داشت فکر میکرد تا یه چیزی یادش بیاد ، قیافش یه طوری بود : نه نا امید ، نه امید وار !

بهم گفت اون عکسو نگاه کن ، آره همون که اونجاس ، می بینی ؟ یه چمنزار نرم پای دامنه کوه سخت

گفتم : خب؟

گفت : دقت کن ، دیگه چی می بینی؟

گفتم : هیچی ! فقط چمنزار و چمنزار تا برسی به کوه

لبخند زد ، بعدش گفت : میدونی زندگی مثله باده ! نمیشه ازش عکس گرفت ، فقط میشه تاثیرشو دید ...اسم این عکس باده ، ببین همه ی چمنها به یه سمت خم شدن ، به سمتی که باد وزیده ، تا برسی به کوهی که باد توش پیچیده

زندگی ظاهرش فقط یه کلمه است ، اما معنایی که به همه چی میده یه دنیاس ، معناش میشه همه ی عکسای من ، همه ی عکسای من که از زندگی تاثیر گرفتن....

اون روز غرق حرفای اون آدم شدم ، انگار تو همون لحظه که چشماشو مالید و فکر کرد ذوب شدم و هنوزم وقتی یادم میفته داغ میشم ... دوست خوبی بود ، هنوزم عکس میگیره ، از همه چی ، هرچی فکرشو نمیکنی ، هرچی که هیچ وقت جایزه نمیگیره !

همیشه فکر میکردم اون چقدر خوب تونسته از در رفتن از زندگی به معنای زندگی برسه ... در رفتن از همه چی ،از این همه هیاهو میون خبرهای داغی که به تاریخ میپیوندن ، در رفتن از همه کسایی که یه روزی فکر میکردی همیشه دوستت دارن و پشتیبانتن ، در رفتن از باید و نباید های بی معنا، در رفتن از همه چی ، میفهمی؟ همه چی!

گاهی فکر میکنم زیبایی های زندگی زیر دنیا مدفون شدن ، نه زیر زمین ها ، نه! انگار یه لایه ای نامرئی کشیدن رو همه چی ، یه چیزی مثل این کاورهای نامرئی ضد ضربه ! فقط کافیه ناخنتو بندازی زیرش و آروم برش داری تا دنیای واقعی و زیبایی هاش برات مجسم شه

حالا که فهمیدی دیگه هی ازم نپرس چرا مدام دستات تو محلول آبلیمو و عسله ، دارم ناخن هامو بلند میکنم !