جدال سخت

روز میز ، یک ظرف بود 
توی ظرف ، یک مقدار پودر باقی مانده از نان باگت 
و ظرف ، آرووم و بی صدا روی میز برای خودش نشسته بود 
کنار میز ، من بودم ، منی که دستم یک کتاب بود و داشتم برای خودم مثلا کتاب میخوندم 
روی زمین ، اول هیچ چیز نبود بجز یه سوراخ کوچولوی کوچولو اون ته 
یه کم که گذشت ، یه صفی از یه عالم موجود ریز سرباز ( همون مورچه سیاه ها که وقتی دلم برات تنگ میشه میگم دلم برات قد اونا شده ! ) روی زمین به راه افتاد 
یه سری مورچه که اول خنگ به نظر میرسن ، اما وقتی دقت کنی میبینی خیلی از بعضی آدمهایی که صدها برابر اونا فقط اندازه ی مغزشونه باهوش ترن ! 
دو سه تاشون به زحمت یه عالم راه رو تا پایه ی میز پیاده روی کردن و اومدن و اومدن و اومدن ... تا رسیدن دم ظرف
مورچه ها اول دور هم جمع شدن و یه کم مشورت کردن ، بعد هر کدوم از یه طرف ظرف شروع کرد به کوه نوردی 
یکی شون اول شد ! ، فاتح یکی از خرده های نقطه مانند نان 
خرده نان رو گذاشت رو کولشو یه نگاه به سر پایینی کرد ... حالا وقت برگشت بود
دیگه بماند قصه ی تراژدی جدال سخت مورچه برای بازگشت به خونه و دانه ای که هی از حملش خسته میشد و یه کم استراحت می ایستاد تا استراحت کنه و باز راه درازی که انگار نمیخواست تموم بشه 
... 
تو همه ی این مدت ، فقط دلم می خواست یه لحظه مورچه ها حرفمو می فهمیدن و بهشون میگفتم بابا توروخدا این همه زحمت نکشین !! ، بذارین من خودم یه نون درسته رو کنار لونتون خورد می کنم بیایید بردارید ببرید تو ! 
یه کم که فکر کردم ، احساس کردم حتی اگه مورچه ها حرفمم می فهمیدن ، قبولش نمی کردن ... اونها با این عادت به دنیا اومدن ، بزرگ شدن و زندگی کردن ... و زندگی بی تلاش براشون بی معنیه 
بازم به مورچه ها که به یه چیز مفید عادت کردن ، ما آدم ها چی بگیم که به عادت کردن هم عادت کردیم  !

...