معبد یاد تو

هر بار

خواستم

که تو را آغاز کنم

چشمانم فرو ریخت و دلم لرزید

خواستم از تو بنویسم

خواستم شعرم از تو باشد

و هر بار ... نتوانستم

نتوانستم شروع نگاهت را به خاطر بیاورم

و ندانستم امتداد گرمای لبخندت بر دلم را چگونه توصیفی بیابم

تو همانی که برای شنیدنت ، باید به نگاهت گوش سپرد

تو همانی که تنها در سکوت ، نواختنت می توانم

تو همانی ، همان که کلام را برای از او گفتن یارایی نیست

همان که دوردست خیال امید است

...

به اسمت که میرسم ، ذهنم پاک میشود و دست هایم سست

دلم گرم میشود و تنم داغ

مکان فراموشی من هایم ، معبد یاد تو است

در تکرار تمنایت ، ریاضتی نهفته است که قدیسه ام میکند

و دست هایت معجزه ای برای معنای بودنم

...

روزی ، نت لبخندت را خواهم نوشت

صدای قلبت را خواهم نواخت

و فضای نگاهت را خواهم سرود

روزی ، غرق خواهم شد در دشت دل دریایی ات

و قاب خوشبختی را بر دیوار خانه خواهم آویخت

و آرامش را ، با دو بال کوچکی که تو هدیه دادی ، پرواز خواهم کرد

...