اشکهایت را خدا پاک خواهد کرد

انگشتانت ، همچو نسیم ، بر تن عریان پیانو می رقصید 
و من ، در تصور عمق هنر ، خیال می بافتم 
به عمر فکر کردم ، به روزگار .... و به تو 
و به زمانی که سردرگم یافتن دلیل عاشقی ات بودم 
و چه خوب گفتی پاسخم را : عشق دلیل نمی خواهد 
از آن روز ، آینه را دوست داشتم 
دوست داشتم در آن خیره شوم ، و غرق شوم در توهم سایه ی یکی شده ی کودکی معصوم و زنی تنها با خویشتن 
هیچ کس ، وسعت روح یک روسپی با قلبی پاک را نمیفهمد 
هیچ کس اعتراف های زنی که از عشق به چشیدن انتهای روح عریانی آدم ها شعر گناه می سراید را نشنیده است 
هیچ کس ، مثل من اینچنین محکم آرزوی عمری چندین باره نداشته تا بتواند پاسخ همه ی اشک ها را بدهد 
و هیچ کس ... نفهمید ... نفهمید آن لحظه را که در پشت نقاب لبخند خود خرد میشدم و دلداری ات میدادم : " گریه نکن ... زندگی همینه " 
آه که چقدر شعرهایم دلتنگ اند 
دلتنگ روزهایی که نیامده اند ، آرزوهایی که هرگز نخواهند رسید 
مگر ... 
مگر در دنیای دگر و روزهایی دگر 
شاید در شهر پرندگان 
نمی دانم 
برآورده شدن برخی آرزوها ، در ابعاد دنیا نمی گنجد 
و این همان معنی رنج بشریت است ! 
این روزها ... دلم کوچک شده است 
و یا شاید احساس کوچکی میکند 
احساس نا توانی 
دلم ، دلش میخواست می توانست برای تو کاری کند 
برای او 
برای همه 
دلم ، دلش میخواست هرگز آن لحظه های تحمل اشک تکرار نشوند 
دلم ، دلش میخواست بزرگ بود ... بزرگتر از خورشید 
من ، نمیدانم ، از کدامین شهر آمده ام 
اما ، در تن خوش پوش این ملک زمینی 
به دنبال زادگاهم میگردم 
و دلم ، دلش میخواست زادگاه همه را پیدا کند 
و همه را به خانه شان برساند 
حیف ... حیف که هنوز بزرگ نشده ام ! 
اما ، تو نگران نباش 
خدایی در این نزدیکی است ، او دستمان را میگیرد 
قول میدهم ، قول مردانه !